Geplaatst op

Onze persoonlijke bezinning is onderdeel van een gezamenlijke

Filosoof Toine Janssen - interview Walk of Wisdom
Filosoof Toine Janssen: “wie alleen van zich zelf uitgaat, miskent iets.” 
Dit jaar kende voor mij momenten van ecologische en maatschappelijke depressie. Ik zet mij in voor een zoektocht naar authenticiteit, vrije vormen van verbondenheid en verworteling in het eco-systeem van de aarde.  

Die zoektocht lijkt in 2018 weinig vooruit gekomen. 

Het is waar: de mens bouwt fantastische sferen van comfort, waarin aan alle onze genoegens wordt voldaan. Maar de meerderheid van de (wereld)bevolking moet via schermen toekijken en mag niet meegenieten. En het comfort gaat gepaard met grootschalige vernietiging en uitbuiting van andere soorten.     

Homo sapiens betekent verstandige, wijze mens. Een soort die zijn eigen habitat kapot maakt en zijn soortgenoten verzaakt, is die titel wat mij betreft voorlopig niet waard. Voorlopig – en daarin schuilt mijn hoop. 

Volgens filosoof Toine Janssen gaat wijsheid “erom hoe je in een concrete situatie het beste je belangen kunt behartigen. Wie inzoomt op zijn belangen, ontdekt altijd dat die onlosmakelijk verbonden zijn met andere mensen en de wereld.” 

Ik zie de Walk of Wisdom als een getuigenis van die boodschap. Of die boodschap in 2019 de trend wordt, betwijfel ik. Maar dat steeds meer mensen ernaar handelen, dat weet ik wel zeker.

De loop van de geschiedenis ligt niet vast. Ze wordt bepaald door de stappen die wij als deelnemers zetten. Om een andere weg te kiezen dan “het systeem” nu uitkiest, is moed nodig. Die moed lijkt mij van vitaal belang om persoonlijk én collectief een stukje wijzer te worden.

Daar wil ik mij met Manja en 40 vrijwilligers graag voor inzetten. Mijn voornemen voor 2019: betrokken eigenwijsheid!

Damiaan Messing, 
pionier Walk of Wisdom
 
 


Foto: Joke Goedhart uit Amsterdam (pelgrim 2549)

Geplaatst op

Midzomernacht

Midzomernacht, sponsorloop Natuurmonumenten

Zo opent zich mijn schrijversoog: een blik gericht voorbij het vormelijke naar de ijle levensenergie eronder, zonder onderscheid dier-mens-ding: alle dragen de tijd en het verval, genadevolle ontbinding van het al, totdat het lot weer nieuwe vormen kneedt.

Ik adem heel mijn tijdelijkheid tot een kort moment van grootsheid als we tussen varens en struiken luisteren naar een boswachter rondom het kadaver van een ree. Zelfs in het felle schijnsel van de lamp ligt het dier met rank lijf en bruine vacht gracieus: liefdevolle preek over de vergankelijkheid in een verder donker bos.

Hier, daar, geluiden van een uil. Takken en bladeren in de wind. We kruisen kris kras het parcours, verstild. In het donker zonder lantaarn staren we naar andere deelnemers die met lampen het zicht op de nacht verduisteren.

Felle lantaarns in mijn gezicht – op eens. Twee kinderen bij een wachtpost. Ouders die corrigeren. We lopen door, niet in staat de mystiek van het moment over te dragen aan degenen die we daarin ontmoeten.

We sluipen onder sterrenhemel en boomkruinen door een muizengaatje naar het einde van de tijd, waar ons menszijn een doorschijnend venster is op het oneindig wervelen van de materie. Met passieve wakkerheid ontvangt mijn ziel wat ze aan ervaringen krijgt aangereikt door de persoon die haar draagt.

Geplaatst op

Vergissingsbombardement, Nijmegen 22 februari

Vergist
Het is blijkbaar zo dat ik nog even moet schrijven. Mijn indrukken zijn bijna vervlogen, de beelden die ik zag: weg. Ik wil ze nog even vangen in woorden, omdat ik recht wil doen aan wat was. Alles verschiet in tijd, er blijft me van de dagen niets over dan deze afgevangen gebeurtenissen.

Één: een paar honderd mensen op een binnenplaats, staande in een wijde cirkel rondom een lege schommel. We gedenken een drama uit het verleden, het vergissingsbombardement op Nijmegen. Op een rij stoeltjes kleumen notabelen in de februari kou. De zon schijnt tussen de gebouwen door genade op de paar gezichten die eronder zitten, de burgemeester, al zijn wethouders. Eentje die ik niet mag, blijft in de schaduw.

Ik zie voorzitter zus op eens heel klein tussen de mensen staan. Verderop een stijve voorganger naast een stoere man. Ontroerd zie ik hoe de laatste vertraagd zijn pet af doet. Houdingen worden rechter, blikken gaan van omlaag naar de schommel. Als de klokken luiden, verstomt de blaasmuziek.

We zwijgen. Ik hoor geluiden van de stad die rondom ons verder leeft, terwijl hier het oog van een andere orde open staat en wij er naar de schommel kijken. Monument voor een verdwenen school, eerbetoon aan gesneefde kinderlevens. Een paar honderd volwassenen kijkend in de kuil van hun verloren jeugd. Her en der dringt iemand door de menigte om naar zijn werk te gaan.

Geplaatst op

Dagboek van een pionier: op zoek in Portugal

Deze week onderzocht ik of we een Walk of Wisdom kunnen beginnen in Portugal. Maar het voelt dat we daar op deze plek nog niet klaar voor zijn. Het stroomt nog niet. Ja, de engel van Huub en Adelheid staat hier in Portugal hoog op een heuvel, lonkend vanaf een bezielde plaats, maar ik zie nog geen groep lokale mensen die de engelen verder het land in kunnen dragen. Dat komt nog, misschien.

Het was de eerste keer dat ik doelbewust in een ander land ging scouten naar een tweede ronde. Het was op eigen initiatief en dat lijkt me niet de beste manier om een route in een nieuw land te laten ontstaan. In maart ga ik met Manja naar België op initiatief van anderen. Mogelijk werkt dat beter.

Gelukkig heb ik ook hier in Portugal mooie dingen gezien en me oude inzichten herinnerd: dat ik tijd alleen nodig heb bijvoorbeeld. Tijd om naar de wind te luisteren en de ontvouwing van mijn lijf. Tijd om te horen wat het leven zegt onder het gebabbel van de mensen. Vergeef me dat ik dat zo zeg en weet: ik babbel vaak mee.

We spreken dikwijls met elkaar in bovenlagen waar de onderstroom van ons gevoelsleven niet zichtbaar is. Ik woon daar niet, in die bovenlagen. Ik leef waar de rust roept en de vogel, en onder de rust en de vogel het hart van de dingen. Die onschijnbare kracht van het heel en al waar we met onze kleine gedachten en noties voor staan als een aap voor een grote oceaan, dat majesteitelijk stuk water dat iedere dag met de wegzakkende zon zo kalm en onaangedaan het verstrijken van de tijd verdraagt.

Damiaan

Parque natural de Sintra-Cascais, een prachtig gebied nabij Lissabon.
Foto boven: Engel, door Huub en Adelheid Kortekaas op het domein van het Faia Collective, een biologisch-dynamische olijfgaard in Vale de Mondégo met een jaarlijks theaterfestival en natuurexpedities. Een kunstroute is in ontwikkeling. https://www.faiacollective.org